Ołtarz św. Wawrzyńca
Kalendarium:
- 1806 r: pierwsze starania o budowę kościoła w Niekłaniu przez Katarzynę z Działyńskich hr. Małachowską, dziedziczkę Borkowic i Niekłania
- 1825 r: złożenie deklaracji przez hr. Małachowską do konsystorza krakowskiego, zawierającą zobowiązanie do utrzymania proboszczowi, służbie kościelnej i ubogim a także założeniu szpitalika
- 1835 r: wymurowanie kościoła staraniem Onufrego hr. Małachowskiego, syna Katarzyny z Działyńskich hr. Małachowskiej, dziedzica dóbr Niekłania Wielkiego
- 13 maja 1836 r: poświęcenie świątyni przez ks. Antoniego Zwolińskiego – kanonika i proboszcza koneckiego
- 1848 r: konsekracja świątyni przez ks. biskupa sandomierskiego Józefa Goldtmana i nadanie wezwania św. Wawrzyńca, diakona-męczennika.
- 1881 r: rozbudowa świątyni o dwie kaplice co znacznie go powiększyło i zmieniło układ kościoła w formę łacińskiego krzyża. Fundatorem przebudowy za probostwa ks. Jana Postka był dziedzic Ludwik Plater.
- 19 stycznia 1945 r: kościół trafiony pociskami artylerii niemieckiej i sowieckiej w dach z dachówki czerwonej (około dwadzieścia razy) oraz w wieże i gzyms kaplicy (trzy razy)
Początki Niekłania
Według zapisów Długosza (L.B.II.519) Niekłań Wielki początkowo należał do parafii Chlewiska i tam dawał dziesięcinę z łanów kmiecych. W 1577 roku właścicielami Niekłania większego byli Stanisław i Wojciech Bębnowscy. Od 1732r. pisano o podczaszym Mścisławskim, jako o możnym właścicielu, który w posiadaniu swym miał takie Borkowice, Ruszkowice i inne dobra.
Budowa kościoła
Pierwsze starania o budowę kościoła w Niekłaniu rozpoczęły się w 1806 roku za sprawą Katarzyny z Działyńskich hr. Małąchowskiej, dziedziczkę Borkowic i Niekłania. Wystosowania ona do konsystorza krakowskiego prośbę, o zgodę na budowę w Niekłaniu murowanej świątyni pod wezwaniem św. Wawrzyńca. W 1825 roku złożyła także deklarację, w której zobowiązała się do utrzymania proboszcza i służby kościelnej
Wyznacza proboszczowi 237 prętów pola ornego, ogród 1 mor. 32 pr, łąkę z czterech morgów, dziewięć wozów dającą. Organiście wyznacza ogród, 1 i 1/2 morgowy i łąki morgę.
J. Wiśniewski, Dekanat Konecki, Radom 1913r.
Katarzyna z Działyńskich hr. Małachowska nie doczekała jednak realizacji powziętych planów, a dokończył je jej syn Onufry hrabia Małachowski w 1835 roku.
Rok później, 13 maja 1836 roku, nowa świątynia została poświęcona przez ks. Antoniego Zwolińskiego, kanonika i proboszcza koneckiego. Konsekracja świątyni odbyła się w 1848 roku – dokonał jej ks. biskup sandomierski Józef Goldtman i nadał świątyni wezwanie św. Wawrzyńca.
Fundator kościoła, dwoma aktami urzędowymi z 10 września 1835 roku i 24 lutego 1836 roku, przeznaczył 21 morgów w gruntach ornych, łąkach i ogrodach dla plebana, natomiast 2 morgi dla organisty. Ponadto rocznie zapisał plebanowi 1500 zł, organiście 200 zł a kościelnemu 100 zł. Zagwarantował także rocznie 200 zł na naprawy kościoła i budynków plebańskich.
Rozbudowa kościoła
W 1881 roku kościół, za mały dla dużej liczby wiernych, został rozbudowany o dwie kaplice i przybrał tym samym formę krzyża łacińskiego. Fundatorem tej przebudowy był miejscowy hrabia Ludwik Plater przy współudziale wiernych. Poświęcenia dokonał ks. Antoni Misiórski.
Ołtarz główny
Ołtarz główny ufundowany został przez Ludwika hr. Platera w 1887 roku za probostwa ks. Dźbikowskiego. W ołtarzu tym znajduje się obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy sprowadzony z Rzymu przez hr. Elżbietę z hr. Zamoyskich Platerową jako votum za uzdrowienie. Obok obrazu wiszą liczne vota. Zasłona tworzy obraz Zwiastowania Najświętszej Marii Panny, namalowany przez Karola Millera z Warszawy w 1895 roku. Zasłonę ufundowali właściciele fabryk z Furmanowa.
Ołtarz św. Wawrzyńca
W północnej kaplicy kościoła znajduje się ołtarz z obrazem św. Wawrzyńca. Namalował go Bonawentura Dąbrowski w 1836 roku. Święty przedstawiony jest w szatach diakona, stoi na stosie ognia i kracie, mając łzawy wzrok i ręce podniesione do nieba.
Ołtarz w nawie północnej został wzniesiony za probostwa ks. Szynkieiwcza. Budował go niejaki Ceglarski z Warszawy.
Ołtarz św. Barbary
Ołtarz w nawie południowej został wzniesiony za probostwa ks. Szynkieiwcza. Budował go niejaki Ceglarski z Warszawy.
Obraz św. Barbary namalował Bonawentura Dąbrowski w 1836 roku.